Daar stond ik dan. Mijn eerste radio-interview over mijn boek. Nog nooit een live interview gedaan.
Een kwartier van tevoren aanwezig. Wachten in de wachtruimte. Geen echte ontvangst. Grote schermen met de studioruimte voor me. De studio achter me. Nu slaan de zenuwen toe. Het is bijna zover.
3 minuten voor livegang nog steeds niet opgehaald. Zijn ze me vergeten? Ah nee, daar hoor ik mijn naam in de vooraankondiging. De piepjonge redactrice haalt me op en duwt me de studio in.
Handje schudden met presentator Thomas van Zijl die nog even vraagt hoe hij mijn achternaam moet uitspreken. Nog een andere dame aanwezig die ik niet ken. Instructie om dicht op de microfoon te praten. Ennnnn we’re live!
Het gesprek verloopt verrassend soepel. Ik weet een paar belangrijke punten te vernoemen. Ik krijg een kleine vermaning als ik de titel van mijn boek zelf nog eens noem. En zo plots als het begon is het ook weer voorbij.
Niet gehakkeld, niet moeten graven in mijn geheugen, niet dichtgeklapt, niets stoms gezegd. Ik praat kort na en mag weer gaan.
Het was mijn droom toen ik begon met schrijven om bij BNR in de uitzending te komen. De droom is werkelijkheid geworden. Dat kan maar 1 ding betekenen. Op naar de volgende droom. Wat die droom is laat ik je weer weten als ik er ben.